นิยายแพรทอง/ตะกายตะวัน/ประกายนาม คนเขียน

พุดซ้อนตระหนกผวาตื่น ตาสะพรึงจ้องเงาในกระจก สาวชุดแดงสุดวาบหวิวในเงาสะท้อนหวนให้นึกถึงวันวาน ครั้งแรกเธอก็คอพับคออ่อนให้เขาโอบประคองซะแล้วดูไม่งามเอา จากคราวนั้นเธอก็ไม่แตะแอลกอฮอล์อีกเลย เพียงนึกถึงความขยาดก็วิ่งจี๊ดสู่ก้านสมอง เธอเกลียดสิ่งมึนเมาทุกชนิด พอย้อนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนจะดับวูบอดฉงนไม่ได้ เธอเห็นเขาแผ่เงามืดพร้อมปีกสีดำ จินตนาการเธอช่างล้ำเลิศเสียจริงตาฝาดนึกเป็นตุเป็นตะ เธอไม่เก็บเอาไปคิดให้รกสมองหรอก ปล่อยไป สิ่งที่เห็นมันอยู่ในมโนสำนึกอันไร้สติ ไม่มีความน่าเชื่อถืออะไร และมันก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น สายตาช่างชวนหาเรื่องเสียจริงนะพุดซ้อน ไร้สาระ “นานเกินไปหรือเปล่า เธออาจไม่ชอบ แต่ฉันชอบ ออกมาเถอะ ก่อนที่ฉันจะห้ามไม่อยู่” เสียงห้าวทุ้มดังก้องให้เธอหลุดจากพะวง เธอคิดไปเรื่อย ชุดแค่นี้เธอไม่อายหรอก เธอไม่ได้ใส่บ่อยสักหน่อย ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองกับชุดเรียบแสนวาบหวิว เขาปรารถนาให้เธอได้อยู่ในชุดสวาทเผยเนื้อหนังมังสาเพื่อจุดราคะเท่านั้น วันปกติเธอก็จะสวมชุดสุดเชย อยู่ในเตียงหน่อยก็เปลือยเปล่ามีเพียงผ้านวมผืนใหญ่พันธนาการยามอยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น เธอยอมตกเป็นเบี้ยล่างสนองตาม